ආයුබෝං

බලන්න ආවට බොහෝම සතු‍ටුයි.එහෙම නම් කියවලා මයෙ හිත හැදෙන්නත් එක්කලා කමෙන්‍ටුවකුත් දාලම යන්නකෝ.නැතත් තරහක් නම් නෑ.ආව එකම මදැයි.

Friday, June 8, 2012

කුලවන්තයාගේ ප්‍රේමය-2


  


                                   


සති දෙකක් විතර මේ දෙන්නගෙ ආදරය හරිම සුන්දර විදියට ගලාගෙන ගියා.සාලිය සෑහෙන කාලයක් හිතේ තියාගෙන කියාගන්න බැරිව හිටිය හැම දෙයක් ම චමරිට කියන්න ඇති.ඒ හිතේ චමරි වෙනුවෙන් මොන තරම් ආදරයක් පොදි ගැහිලා තිබුනද කියලා සාලියගෙ ළඟින් හිටපු අපි හොඳින්ම දැනගෙන හිටියා.
ඒත් ඒ ආදරය හින්දම සාලිය වෙනස් වුනා.ජීවිතේ මුල් වතාවට කෙල්ලෙක්ගෙ ආදරේ ලැබුනම ගොඩක් දේවල් අමතක වෙනවද මන්දා.විභාගෙ දවස එන්න එන්නම කිට්‍ටු වුනත් සාලිය විභාගෙ ගැන හිතුව බවක් පෙනුනෙ නෑ.අන්තිමේ කොහොම හරි සාලිය විභාගෙ ලිව්වා.
මම දිගටම ඉස්කෝලෙ ගියත් සාලිය ආයෙ ඉස්කෝලෙ ආවෙ නෑ.ඒත් චමරි මට නිතරම හම්බ වුනා.මාස දෙකකට විතර පස්සෙ දවසක උදේ චමරි මාව හොයාගෙන පන්තියට ආවා.

"මට මේක නවත්වන්න ඕන වර්ණ"
"ඇයි හදිසියෙම එහෙම තීරණයක් ගත්තෙ?"
චමරි බිම බලගෙන හෙමීට උත්තර ගැට ගැහුවා.

"මේවා හිතේ තියාගෙන මට ඉගන ගන්න බෑ"
"ඉතින් සාලියත් ඉගන ගන්නෙ"මම ඇහුවෙ මෙච්චර හොඳට දුවපු ලව් එකට එක පාරම මොකක්ද වුනේ කියලා හිතා ගන්න බැරුව.
"එයා කිව්වට එයාටත් විබාගෙ ෂුවර් එකක් නෑ කිව්වා"
"ඉතින් ඒකද නවත්තන්න හදන්නෙ"
"ඔව්,මට එහෙම කරන්න පුලුවන් තත්වයක් නෑ.මට ඩොක්ට කෙනෙක් වෙන්න ඕනෙ.මේවා තියාගෙන එහෙම තැනකට එන්න බෑ.අනෙක සාලිය අයියාගෙ ඒ තරම් ඉගන ගන්න ඕන කමකුත් නෑ"චමරි උත්තර දුන්නෙ හරියට සාලිය විබාගෙ ෆේල් වුනොත් ඒ වගෙ කෙනෙක් එක්ක සම්බන්ධයක් තියා ගන්න එයා කැමති නැති ගානට.
"ඔයා සාලියට කිව්වද?"මම ඇහුවා.
"නෑ.මට කියන්න බෑ.ඒකයි ඔයාට කියන්න ආවෙ."
"මට කියලා මොනා කරන්නද?"කෙල්ලන්ගෙ හිත වෙනස් වෙන ඉක්මන කියලා පුදුමාකාර කේන්තියකින් මම කතා කලේ.
"ඔයා කිව්වොත් අහයි.මම බෑ කිව්වා කියන්න"
කථාව එතනින් ඉවර වුනා.සාලියට මේක කිව්ව වෙලාවෙ මිනිහා හැසිරුනේ පිස්සෙක් වාගෙ.
"ඇයි බන් එයා බෑ කියන්නෙ.මට ආට් කරලා දොස්තර කෙනෙක් වෙන්න බෑනේ.එච්චරද රස්සාවල් තියෙන්නෙ."සාලිය එක එක විදියට කියවන්න ගත්තා.
"උඹ කියපන් එයාට ඉගන ගන්න මම ප්‍රශ්නයක් වෙන්නෙ නෑ කියලා.ඕන නන් සල්ලිත් දෙන්නන් කියපන්.ඒත් අඩු ගානෙ මා එක්ක කථා කරන්න කියපන්"දවස් දෙකකට තුනකට පස්සෙ මාව හම්බ වුනු සාලිය කිව්වා.
කොච්චර උත්සාහ ගත්තත් සාලිය ඒ දවස් ටිකේම චමරි සාලියව අපූරුවට මග ඇරල තිබුනා.කෙල්ලො මොන තරම් චපලද කියන හැඟීම අපි හැමෝගෙම හිත්වලට ආවා.සාලිය හිටපු විදියට චමරි ඉන්න තැනකට ගිහින් ගහලා එන්න තරම් කේන්තියකින් අපි හිටියෙ.තවත් මාසෙකට පස්සෙ සාලියගෙ විභාගෙ ප්‍රථිපල ආවා.සාලිය අසමත් වෙලා තිබුනෙ නෑ.ඒත් යාන්තම් සාමර්ත හතරක් විතරයි අරගෙන තිබුනෙ.අපි පුදුම වුනා.ඒත් පාඩම කරනවා වෙනුවට කෙල්ලෙක් ගැන හින බල බල ඉඳලා සාලිය හැම දේම අවුල් කරගෙන.මුලු 13 වසරෙම දක්ෂම ළමය විදියට ගුරුවරුන්ගෙ හිත් දිනාගෙන හිටපු සාලිය ගෙදර නතර වෙද්දි ඊට පහලින් හිටිය අය සරසවි ගියා.
අන්තිමේ සාලිය අපිවත් මග අරින්න ගත්තා.
එක එක විදියට කලබලකාරී ජීවිතයකට හුරු වෙන්න වුනු මට ඊළඟ අවුරුදු තුනටම සාලිය ගැන අහන්න ලැබුනෙ එක දවසයි.ඒ එක දවසක්  සාලිය දොස්තර කෙනෙක් හම්බවෙන්න යන්න මාව හොයාගෙන ගෙදර ආවා කියල අම්ම කිව්වම.
ඒක මම ඒ තරම් ගණන් ගත්තෙ නැතත් දවසක් අහම්බෙන් මම සාලියව පාරෙදි දැක්කා.
කුණු පිරිච්ච ඇඳුමක් ඇඳන් ‍රැවුල වවාගෙන කඩයක් ළඟ වාඩි වෙලා හිටිය සාලියව දැක්ක වෙලාවෙ පුදුම හිතුනත් මම ලඟට ගිහින් කථා කලා.
"මොකෝ බන් මෙතන?"
සාලිය මාව අඳුනගෙන කළබලෙන් නැගිට්ටා.
"උඹට පිස්සුද තනියම ඇවිදින්නෙ.මන් උඹලගෙ ගෙදර අයටත් කිව්වා උඹට තනියම ඇවිදින්න යන්න දෙන්න එපා කියලා.උඹව මරන්න ඉන්නවා කියලා දන්නෙ නැද්ද?"
සාලිය කිව්ව කථාවට මම උඩ ගියා නෙවෙයි ,බය වුනා.
"මොකක්ද බන් ඒ හරුපෙ.කවුද මාව මරන්න ඉන්නෙ."
"එලියෙ ඉන්න බැ.වරෙන් කියන්න."
 සාලිය මාවත් ඇදගෙන කඩේට ගියා
."එකෙක් නෙවෙයි,දෙතුන් දෙනෙක්ම ඉන්නවා.පරිස්සම් වෙයන්."
මම බයවෙලා අහගෙන ඉඳිද්දි මේක දිහා බලාගෙන ඉඳපු වෙන කෙනෙක් මට කනට කරලා රහසක් කිව්වා.
"පොඩ්ඩක් මොලේ අප්සට්.ගණන් ගන්න එපා"
"පපුවට පිහියකින් ඇන්න වගේ ඒ කථාව ඇහෙද්දි හිත කීරි ගැහිලා ගියත්,මම දිගටම සාලිය කියන දේවල් අහගෙන හිටියා.
පොඩ්ඩක් සාලියව මග ඇරල මම ඒ කථාව කිව්ව අයියා ළඟට කිට්‍ටුවුනා.
"මක් වෙලාද මෙහෙම වෙලා තියෙන්නෙ."
"කෙල්ලෙක්ගෙ ප්‍රශ්නයක්ලු.අංගොඩත් හිටියා.තද පිස්සුවක් නැති හින්දා ඔහේ තැන් තැන් වල යනවා.උදේට ගෙදරින් එලියට බැස්සම ගම වටේම ගිහින් හවසට ගෙදර යනවා.දොස්තර පිස්සුවක් තියෙන්නෙ.අහල බලන්නකො.කෙල්ල දොස්තර කෙනෙක්ලු"
මට එක පාරටම මතක් වුනේ චමරිව.මරාගෙන මැරෙන්න තරම් කේන්තියක් හිතට ආවත් චමරි ඉන්නෙ කොහෙද කියලවත් අද වෙනකල් මම දන්නෙ නෑ.
ඒත් දවසක් චමරිගෙ යාලුවෙක් හම්බ වුනු වෙලාවක මේ කරපු බලු වැඩේ ගැන කියලා මම චමරිට හොඳටම බැන්න.
"දැන් අරකිට සනීප ඇති නේ?අර අහිංසකයව කෑවා.දැන් ඒකි දොස්තර වෙලාද?"

ඒත් ඒ වෙලාවෙ මං අහපු දේ නිසා මට අපේ සමහර ආකල්ප ගැන විතරක් නෙවේ.හොයන්නෙ බලන්නෙ නැතුව කථා කරපු මං ගැනත්කළ කිරුනා.
"එයා දොස්තර කෙනෙක් වුනේ නෑ.දැන් කරන්නෙ ටීචින්.අනෙක එයා සාලිය අයියව අත ඇරියෙ සාලිය අයියලගෙ ගෙදර කට්ටිය ගෙදරටම ගිහින් බැනල තිබුන හින්දා"
"ජාතකේ දන්නැති රදව්.තොපේ පරම්පරාවල් අපි දැක්කම කාණුවට බැහැපු උන්.‍තෝ හිතුවද කුමාරිහාමි කෙනෙක් වෙන්න.තොපේ පවුල පිටින් බාවනවා දැන ගනිව්."
සාලියලගෙ තාත්තා සද්ද නැතුව ඉඳලා චමරිලගෙ ගෙදරම බය කරල තිබුනා.ඒ කාලෙ සාලියලගෙ තාත්තට ඒක මහ ලොකු දේකුත් නෙවෙයි.
චමරි සේරම පව් තමන් පිට පටවගෙන සම්බන්දෙ නැවැත්තුවා.
ඒත් සාලිය හිටපු ගමන් තාමත් මට මෙහෙම කියනවා.
"අර දොස්තර නෝනට කියපන් හොඳ කෙනෙක් බැඳන් පවුල් කන්න කියලා.මං තරහා නෑ කියපන්"
කුල ගෝත්‍ර වගේ දේවල් මේ ලෝකෙ නැත්නම් ලෝකෙ මොන තරම් ලස්සන වෙයිද?

4 comments:

  1. මේකට මොනවා කියනන්ද මන්දා...සාලිය ට වඩා මට දුකයි චමරි ගැන. වැරැද්ද තමන්ට පටවගෙන, අපහාසාත් විඳින්න වෙලා. සාලියට ඉන් පස්සේ මොකද උනේ කියලා තොරතුරක් නැද්ද වර්ණ?

    ReplyDelete
    Replies
    1. සාලිය තාම ඒ වගේම තමයි.මම හිතන්නෙ නෑ හොඳ කරන්න පුලුවන් වෙයි කියලා.චමරි තාම මේක දන්නෙ නැතුව ඇති.දැන ගත්ත දවසට මොනව වෙයිද මන්දා?ඒත් සාලියගෙ ගෙදර අය නම් තාම හැදිලා නෑ.

      Delete
  2. කතාව හරියට කියවන්න වුනේ නැහැ.. කියවල ම කමෙන්ට් එකක් දාන්නම්..

    ReplyDelete
    Replies
    1. පස්සෙ එමුකො එහෙනන්

      Delete